Biblioteka Publiczna w Lelisie - katalog zbiorów

Nie ma kraju, który nie posiada własnych baśni, legend, podań. Te opowieści od zawsze ubarwiają życie dzieci, a dorosłych zabawiają albo skłaniają do refleksji. Bo choć w świecie polskich baśni roi się od czarownic, smoków, potworów, diabłów, są w nich także zawarte podstawowe prawdy o świecie i człowieku, jak ta, że dobro zwykle zwycięża zło, że honor powinien mieć dla człowieka wielką wagę, że warto być człowiekiem prawym i sprawiedliwym.W zbiorze najbardziej znanych polskich baśni czytelnik znajdzie m.in. takie utwory jak: Kwiat paproci, O śpiących rycerzach w Tatrach, Waligóra i Wyrwidąb i wiele innych.

Historia jaką prezentuje utwór jest dość nietypowa. Opowiada o dyrektorze, który za wszelką cenę próbuje zachować realistyczną wizję swojego teatru. Wystawia tylko te sztuki, które pokazują prawdziwe życie, tak mu się wydawałoby przynajmniej. Starannie dobiera repertuar. Jego bohaterowie przeżywają emocje i występują w sytuacjach, które trwają w danej jednej chwili. Sztuki te nie zgłębiają psychiki postaci, chodzi o to, aby widz oceniał i wyciągał wnioski. Nie daje gotowych argumentów za czy przeciw, tylko pozostawia to im. W ostatnim akcie dyrektor próbuje odbudować po wojnie swój teatr "Małe Zwierciadło", ale dowiaduje się, że w tym miejscu powstał już "Teatr Snów". Obserwuje swoje postacie, ale już w innej formie. Dochodzi do wniosku, że to czego próbował uniknąć, przeplatało się z jego wizją i tkwiło gdzieś głęboko. Uczucia w sztuce teatrealnej są ważne, ale istotne są także wyobry, przed jakimi stają postacie. Dyrektor rozumie, że czasy się zmieniły. Trudno mówić o charakterze utworu, można go odbierać na wielu płaszczyznach. Można dostrzec w nim Szekspirowską koncepcję teatru w teatrze, a także starcie się dwóch wizji teatru, co celnie oddaje tytuł. Utwór ten kiedyś figurował w kanonie lektur szkolnych, jest to wielka strata dla uczniów, że został wycofany. Daje on nowe spojrzenie na świat teatru i zmiany, jakie w nim zachodzą.